Emolife Belgium

Vier keer per dag, van ontbijt tot het slapengaan, word ik geconfronteerd met zelfzorg en het aanvaarden van mijn tekortkomingen. En toch, er zijn zat mensen die het veel slechter hebben getroffen dan ikzelf. De twee dagelijkse pennenprikjes herinneren me eraan dat voortdurende aanpassing ook een geregeld leven is.

Ik ben zo’n beetje van alle markten thuis, zonder me echt voor één gat te laten vangen. Multitoolen en multitasken zijn een tweede natuur geworden en geven mij het voordeel verschillende ballen tegelijkertijd in de lucht te houden. Het betekent ook dat ik niet echt hou van kiezen wel van zoveel mogelijk verschillende dingen te doen.

Het is alleen in een gekromde ruimte dat de kortste afstand tussen twee punten een kromme is. Mijn aanpak is heel direct en rechtlijnig: plannen, doen en vervolgens de meetlat en waterpas bovenhalen. Resultaten opvolgen, controleren en aanpassen waar nodig, steeds opnieuw. Die rechtlijnigheid geeft ons ankerpunten bij het uitwerken van een plan en gidst de passie in ons werk.

Reizen is mijn tweede natuur : mijn rugzak blijft nooit lang opgeborgen. De voorbije jaren trok ik door Australië, Brazilië, Indonesië, Mexico, … Guatemala stal mijn hart: de kleuren, de geuren, de ongerepte natuur, de mensen. De eerste keer gaf ik er Engelse les in een afgelegen bergdorpje, de tweede keer mocht ik het reilen en zeilen van het gezondheidsproject en het dorpsleven op de gevoelige plaat vastleggen … twee fantastische ervaringen die blijven hangen!

Ook in Italië en meer bepaald in Puglia verloor ik een stukje van mijn hart. Als leerkracht Italiaans reisde ik al vaak door “Il Bel Paese” en zowel de taal, de gastronomie, de cultuur en literatuur als de welbekende Italiaanse gastvrijheid weten me telkens weer te charmeren.

Samen met een tiental andere vrijwilligers zorgen we ervoor dat de Oxfam Wereldwinkel in Sijsele en Damme een begrip is. De jaarlijkse kerstbeurs is maar één van de vele evenementen waar we vol enthousiasme en engagement voor gaan. Van “enthousiasme” en “engagement” maak ik graag ook mijn professionele codewoorden.

Van een homp klei tot een mooie kom. In keramiek kan ik mijn creatief ei kwijt. De analogie met onze projecten moet niet ver gezocht worden. Een idee wordt uitgebroed, de handen worden vuil gemaakt. Met de juiste technieken en ervaring krijgt het resultaat vorm, soms zelfs verrassend mooier dan gedroomd.

Samen met vrienden een avond bordspellen spelen, is voor mij de ultieme ontspanning. Naast de gezelligheid geniet ik ervan op te gaan in het spel en de beste tactiek te verzinnen. De juiste beslissingen durven nemen om mijn doel te bereiken, daar ga ik voor.

Bij Memisa kreeg ik de kans om projecten te bezoeken in de meest afgelegen gebieden van Congo. Met je eigen ogen zien wat je werk betekent voor anderen, het doet wat met je. Als fondsenwervers moeten we geregeld de tijd nemen om terug te keren naar de basis: waarom doen we het eigenlijk? Het begon vaak met een droom. En zoals Nelson Mandela het verwoordde: “A winner is a dreamer who never gives up.”.

Opgegroeid in Limburg in een gezin van tegelzetters. No-nonsense, handen uit de mouwen en doorzetten. Hier heb ik geleerd wat liefde voor het vak, vakmanschap en hard werken echt betekent. Een schop is eenvoudig gereedschap, maar in de juiste handen en door hard te werken kunnen er bergen mee verzet worden.

Mijn studies, werk en de liefde hebben mij over de wereld gebracht. Na vijf jaar Nigeria en China zijn we nu thuis in het Brusselse. Thuis met het besef dat er voor elk probleem een (creatieve) oplossing is. Dat er meer dan één manier is om naar iets te kijken. Zelfs mes en vork hebben een alternatief. Door goed te luisteren, over grenzen heen te kijken en bruggen te bouwen is alles mogelijk.

De souplesse van de vliegvishengel heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Enorm sterk maar toch veerkrachtig en flexibel onder spanning. Multi-inzetbaar in weer en wind. Maar niet zonder grenzen. Professionaliteit en een eerlijk advies zijn ook niet onderhandelbaar. En als dat eerlijke advies een lastige boodschap betekent, dan zoeken we samen een oplossing in uw belang.

Toen ik 16 was stond ik met Tanzaniaanse koffie op de markt. Op mijn 17de richtte ik mee de Brugse Oxfam-Wereldwinkel op en op mijn 20ste was ik voorzitter van alle Oxfam-Wereldwinkels. Bij Oxfam trainde ik mijn talenten als verkoper. Toen kwam Greenpeace, Angelsaksisch  en menens, een degelijk loon maar keiharde  beoordelingen. Ce sont les recettes qui parlent, dat lag me wel.

Nu nog steun ik de Wereldwinkels en beschouw ik de Brugse Oxfam als mijn kindje. Ik ben ze zo dankbaar om alles wat ik heb mogen doen en beleven dat ik ze in mijn testament gezet heb. Vrienden voor het leven, ook na het leven.  Ik vind bovendien dat ik als voorzitter van testament.be het goede voorbeeld moet geven, toch?

Ik ben helemaal verknocht aan de fiets, de ouderwetse Gazelle, mijn koersfiets en de Blue Bike van de NMBS die altijd klaar staat, 7/7 24/24! De fiets van de spoorwegen is blauw met een handig zwart bagagerek. Blauwzwart dus, laat dat nu mijn favoriete ploeg zijn. Als ik de helling naar weer een tevreden klant oppuf is mijn hartenkreet dan ook  No Sweat No Glory!

Recht uit New York, de stad waar ik helemaal weg van ben en voor mij de ongebreidelde creatieve mogelijkheden van mensen illustreert. Mijn sneeuwbol is een combinatie van 2 persoonlijke mantra’s. 1: Als je door stormen moet waden in je leven, even wachten en bezinnen, rug rechten, opstaan en verder doen.  2: Als je ergens vastgeroest zit, durf veranderen, schud je gewoontes af, spring!

Toen ik bijna 20 jaar geleden de wereld van de fundraising binnenstapte, was die nog erg mannelijk en schreeuwerig vrolijk gebatikt. Hoge hakken, zwarte kledij en knalrode lippenstift zorgden voor menig opgetrokken wenkbrauw. Er werd zelfs aan mijn professionele kwaliteiten getwijfeld. Intussen is er al heel wat veranderd. Toch blijven zwart en rood eeuwig mijn kleuren.

Van opleiding ben ik Sinoloog. Geen evidente keuze en beroepsmatig doe ik er verder niks mee. Maar die studies hebben me deels gevormd tot wie ik nu ben. Vooral het Chinese schrift blijft me ontroeren en fascineren. De eeuwenoude tekens zijn van zo’n overweldigende simpliciteit dat ik er soms letterlijk stil van word. De beste kalligrafen vertellen met 1 borstelstreep een heel verhaal.