Emolife Belgium

Recht uit New York, de stad waar ik helemaal weg van ben en voor mij de ongebreidelde creatieve mogelijkheden van mensen illustreert. Mijn sneeuwbol is een combinatie van 2 persoonlijke mantra’s. 1: Als je door stormen moet waden in je leven, even wachten en bezinnen, rug rechten, opstaan en verder doen.  2: Als je ergens vastgeroest zit, durf veranderen, schud je gewoontes af, spring!

Toen ik bijna 20 jaar geleden de wereld van de fundraising binnenstapte, was die nog erg mannelijk en schreeuwerig vrolijk gebatikt. Hoge hakken, zwarte kledij en knalrode lippenstift zorgden voor menig opgetrokken wenkbrauw. Er werd zelfs aan mijn professionele kwaliteiten getwijfeld. Intussen is er al heel wat veranderd. Toch blijven zwart en rood eeuwig mijn kleuren.

Van opleiding ben ik Sinoloog. Geen evidente keuze en beroepsmatig doe ik er verder niks mee. Maar die studies hebben me deels gevormd tot wie ik nu ben. Vooral het Chinese schrift blijft me ontroeren en fascineren. De eeuwenoude tekens zijn van zo’n overweldigende simpliciteit dat ik er soms letterlijk stil van word. De beste kalligrafen vertellen met 1 borstelstreep een heel verhaal.

Onlangs helemaal op alfabet gezet en onmisbaar: mijn boekenkast is het stille kloppend hart van ons huis. Zolang ik me kan herinneren, verdwijn ik met een boek in een hoek - en mocht het kunnen, dan zou ik alleen maar lezen, de godganse dag. Lezen maakt empathisch en nieuwsgierig naar de ander, en biedt me een toevluchtsoord na een dag vol prikkels. Ik lees ook altijd meerdere boeken door elkaar, fictie en non-fictie, een bedboek en een treinboek.

Het begon allemaal met een gele briefkaart aan HUMO, en het is nooit meer overgegaan. Kurt Cobain zette de sluizen open. Zij die me kennen weten dat ik leef, verwerk en voel met en door muziek. Er is voor mij dan ook geen groter genot dan een Spotify-playlist te mogen samenstellen voor mijn geliefden, of de ideale soundtrack te voorzien voor deze of gene gelegenheid.
PS: ik slaap nog steeds in die T-shirt en draai nog minstens 1 keer per week Nirvana.

Deze visser kwam ik eind september 2019 tegen tijdens een natte strandwandeling. Voor mij staat hij symbool voor verstilling, traagheid en melancholie. Mijn ouders hebben een appartement aan zee en er is geen andere plek waar ik zo tot rust kom. Stapschoenen aan en uitwaaien, of een hele dag lezen voor het raam; de tijd stroomt er altijd dat tikkeltje trager, en het witte licht geeft zuurstof aan alle gedachten.

Reizen is mijn tweede natuur : mijn rugzak blijft nooit lang opgeborgen. De voorbije jaren trok ik door Australië, Brazilië, Indonesië, Mexico, … Guatemala stal mijn hart: de kleuren, de geuren, de ongerepte natuur, de mensen. De eerste keer gaf ik er Engelse les in een afgelegen bergdorpje, de tweede keer mocht ik het reilen en zeilen van het gezondheidsproject en het dorpsleven op de gevoelige plaat vastleggen … twee fantastische ervaringen die blijven hangen!

Ook in Italië en meer bepaald in Puglia verloor ik een stukje van mijn hart. Als leerkracht Italiaans reisde ik al vaak door “Il Bel Paese” en zowel de taal, de gastronomie, de cultuur en literatuur als de welbekende Italiaanse gastvrijheid weten me telkens weer te charmeren.

Samen met een tiental andere vrijwilligers zorgen we ervoor dat de Oxfam Wereldwinkel in Sijsele en Damme een begrip is. De jaarlijkse kerstbeurs is maar één van de vele evenementen waar we vol enthousiasme en engagement voor gaan. Van “enthousiasme” en “engagement” maak ik graag ook mijn professionele codewoorden.

Vier keer per dag, van ontbijt tot het slapengaan, word ik geconfronteerd met zelfzorg en het aanvaarden van mijn tekortkomingen. En toch, er zijn zat mensen die het veel slechter hebben getroffen dan ikzelf. De twee dagelijkse pennenprikjes herinneren me eraan dat voortdurende aanpassing ook een geregeld leven is.

Ik ben zo’n beetje van alle markten thuis, zonder me echt voor één gat te laten vangen. Multitoolen en multitasken zijn een tweede natuur geworden en geven mij het voordeel verschillende ballen tegelijkertijd in de lucht te houden. Het betekent ook dat ik niet echt hou van kiezen wel van zoveel mogelijk verschillende dingen te doen.

Het is alleen in een gekromde ruimte dat de kortste afstand tussen twee punten een kromme is. Mijn aanpak is heel direct en rechtlijnig: plannen, doen en vervolgens de meetlat en waterpas bovenhalen. Resultaten opvolgen, controleren en aanpassen waar nodig, steeds opnieuw. Die rechtlijnigheid geeft ons ankerpunten bij het uitwerken van een plan en gidst de passie in ons werk.

Toen ik 16 was stond ik met Tanzaniaanse koffie op de markt. Op mijn 17de richtte ik mee de Brugse Oxfam-Wereldwinkel op en op mijn 20ste was ik voorzitter van alle Oxfam-Wereldwinkels. Bij Oxfam trainde ik mijn talenten als verkoper. Toen kwam Greenpeace, Angelsaksisch  en menens, een degelijk loon maar keiharde  beoordelingen. 'Ce sont les recettes qui parlent', dat lag me wel.

Nu nog steun ik de Wereldwinkels en beschouw ik de Brugse Oxfam als mijn kindje. Ik ben ze zo dankbaar om alles wat ik heb mogen doen en beleven dat ik ze in mijn testament gezet heb. Vrienden voor het leven, ook na het leven.  Ik vind bovendien dat ik als voorzitter van testament.be het goede voorbeeld moet geven, toch?

Ik ben helemaal verknocht aan de fiets, de ouderwetse Gazelle, mijn koersfiets en de Blue Bike van de NMBS die altijd klaar staat, 7/7 24/24! De fiets van de spoorwegen is blauw met een handig zwart bagagerek. Blauwzwart dus, laat dat nu mijn favoriete ploeg zijn. Als ik de helling naar weer een tevreden klant oppuf is mijn hartenkreet dan ook  'No Sweat No Glory!'

Dans is mijn fysieke basis. Moderne dans, samba, flamenco, salsa… een flow die mij tot bij mijn innerlijke energie brengt. Dezelfde flow vind ik ook terug in andere sporten die ik graag beoefen zoals yoga, skiën, wandelen. Bewegen is essentieel voor mij. Een gezonde geest in een gezond lichaam is de balans die ik zoek.

Cultuur is mijn voeding. Graag word ik verrast door tentoonstellingen, een podium, plekken op de wereld. Zo maakte Havana een diepe indruk op mij en nam deze stad mij op in haar onrustige, vrolijke vibraties. Ik heb er de Cubanen leren kennen tot in hun huiskamers. Zo leef ik zelf ook het liefst, met de deur open en in verbinding met de mens en zijn omgeving.

Mensen zitten in mijn hart. Als enthousiaste verbinder hou ik ervan mensen samen te brengen, zowel professioneel als privé. Daarom speelt communicatie een dagelijkse rol in mijn bestaan, liefst met humor, plezier en speelsheid. Communicatie betekent ook een altijd luisterend oor voor wie dat nodig heeft, schrijven, lezen…